Γιάννης Βελιώτης : Ο,ΤΙ ΑΚΟΥΩ, Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΩ, Ο,ΤΙ ΝΟΙΩΘΩ. Ν0 13

 ΛΕΓΡΑΙΝΑ 15-11-18

     ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΣΠΟΡ ΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ  

                         

Είμαι στο σούπερ μάρκετ και τσουλάω το χρόνο μου. Τώρα πλέον  οι διασκεδάσεις και οι έξοδοι έχουν περιοριστεί. Άλλωστε  άλλαξαν και μορφή. Εκείνο το πάμε  Λουτράκι για καφέ, ποτέ δεν θα το καταλάβουν οι νέοι μας και ποτέ, όχι, δεν θα το ζήσουν, αλλά ούτε και θα το φανταστούν.
Διαφοροποιήθηκε τελείως η ψυχαγωγία.  Τώρα συνδυάζεται με τη σκοπιμότητα και την διεκπεραίωση μιας εργασίας. Π.χ. «πάμε ρε κολλητέ εφορία να περάσουμε όλο το πρωινό μας; Έχει ένα καπουτσίνο το μπαρ με ενάμισι ευρώ μούρλια, ή  γουστάρεις να πάμε  βιτρίνες, μπας και κτυπήσουμε   καμιά αγγελία για δουλειά!  Ακόμα, «πάμε ν’ ανανεώσουμε την κάρτα εργασίας στον Ο.Α.Ε.Δ να σκοτώσουμε  την ώρα μας, ν’ αναπνεύσουμε το σινάφι μας, να κουλάρουμε ρε φιλάρα» και πολλά τέτοια. 

Εγώ όμως  σουλατσάρω  στο σούπερ Μάρκετ  με τεντωμένα χεράκια σπρώχνοντας τις σκέψεις μου και το καροτσάκι. Χωρίς να το θέλω  παρακολουθώ  ένα ζευγαράκι, ακούγοντας  τον εξής διάλογο. Εκείνη. «Να σου πω αγάπη μου,  προτιμώ το έξι και είκοσι». «Δεν λέω», απαντά ο νέος, «όμως το τέσσερα κι’ ογδόντα νομίζω πως θα ήταν καλύτερο» και συνεχίζει, «για  το οκτώ και σαράντα τι λες»; Δεν πρόλαβε να τελειώσει και  με δυσφορία ή άλλη απαντά.  

 «Είσαι με τα καλά σου, εσύ δεν μ’ άφησες να πάρω το επτά και τριάντα »! Αυτός ήρεμος επιμένει.  «Ρε μωρό μου, άκου που σου λέω, αξίζει τον κόπο»! Η απορία μου μεγάλωσε,  τί δεν έβαλε το αμαρτωλό μυαλό μου, όμως σκέφτηκα,  νέο ζευγαράκι φρέσκο, μπορεί να είναι άνεργοι μαθηματικοί και να παίζουν με τον δικό τους κώδικα! Δώστου  ξεχείλωμα τ’ αυτιού μου ν’ ακούσω κι άλλα παράξενα. 

Η γυναίκα μου έβλεπε το πλευροκόπημα και ανησυχούσε, ξέρει ότι στην ηλικία μου όλα μπορούν να συμβούν, ξερόβηχε,  μου έστελνε σαϊτιές με τα οργισμένα μάτια της, εγώ έκανα τον κουφό και τον στραβό, με το αυτί χωνί ήθελα να ξεκαθαρίσω  τον λόγο της αριθμοκουβέντας. Κι όλο  λοξοδρομούσα κι  έκανα πως έσκυβα στις ψυγειοβιτρίνες δίπλα τους, δήθεν, να δω τα καλά πανάκριβα ζαμπόν λες και θα τα ψώνιζα! Τους είχα πάρει στο κατόπιν μέχρι να λύσω τον γρίφο. 

Σε μια στιγμή  βλέπω την κοπελιά να σκύβει στην βιτρίνα  και αποφασισμένη  να λέει στην  υπάλληλο, «παρακαλώ μου βάζετε διακόσια πενήντα γραμμάρια απ’ το δέκα τρία  και σαράντα», η υπάλληλος χαμογελά αμήχανα και ρωτά «τι είπατε»; «Θέλω διακόσια πενήντα γραμμάρια από  το δεκατρία  και σαράντα». Ξανά  χαμογελά αμήχανα και τανάπαλιν  λέει, «δεν κατάλαβα τι  θέλετε»; Η παρέμβαση του συνοδού της  μου έλυσε  τον γρίφο. Σκάζοντας στα γέλια κι αγκαλιάζοντας στοργικά την καλή του διευκρίνισε, «καπνιστό ζαμπόν  θέλουμε που έχει δεκατρία και  σαράντα το κιλό». Έτσι  εξήγησε  ό,τι  συμβαίνει  σε μένα, εσένα κι’ όλους μας πια! Το μάτι μας   δεν πάει   στο προϊόν, δεν επιλέγει ποιότητα, φίρμα ή τύπο της αρεσκείας μας, αλλά  παρακολουθεί την τιμή και στο πιο φτηνό αποφασίζει.  Το τι  ανακούφιση ένοιωσα δεν λέγεται γιατί νόμιζα πως μόνο εγώ πια παίζω το καινούργιο αυτό σπορ!

                                                            ΓΙΑΝ.ΒΕΛ.