Γιάννης Βελιώτης : Ο,ΤΙ ΑΚΟΥΩ, Ο,ΤΙ ΒΛΕΠΩ, Ο,ΤΙ ΝΟΙΩΘΩ. Ν0 32

 ΛΕΓΡΑΙΝΑ  28-11-202Ο

ΔΥΣΚΟΛΕΣ   ΩΡΕΣ

 Πώς να συγκεντρωθείς και να γράψεις αυτή την θολή ώρα που όλα γύρω σου είναι μια εκκρεμότητα; Κανένας προγραμματισμός, καμία πρόβλεψη, ουδείς στόχος! Χιούμορ δεν χωράει κι η σάτιρα είναι απρέπεια. Τα πάντα προσωρινά, ασταθή να περιμένουν λύση που όμως δεν έρχεται.

 Μια συνεχής αναβολή και  προσδοκίες που δεν εκπληρώνονται. Παράγινε η ζωή απρόβλεπτη, δύσκολη  μίζερη.

Όμως πρέπει να αντιδράσουμε να προσπεράσουμε την κατήφεια και  τη σκουντούφλα. Πρέπει να ελπίζουμε, πρέπει να ενεργοποιηθούμε και να πετάξουμε την θλιβερή μας  μάσκα. Πρέπει, κι όλο πρέπει !

 Ακόμη επιβάλλεται να μοιραστούμε κι εμείς το βάρος της ευθύνης και να παραμερίσουμε τις παλληκαριές και τα προσποιητά ξεφαντώματα, τις παράλογες αντιδράσεις μας, που προβάλλονται τάχα σαν  «αντιστασιακές ηρωικές πράξεις»  που όμως  σέρνουν πίσω τους όλεθρο και θάνατο!   Είναι θλιβερά τα καθημερινά μαντάτα με τα κρούσματα  και τους θανάτους των συνανθρώπων μας, που αντηχούν στ’ αυτιά μας πια σαν «νούμερα» και μόνο. Βασανιζόμαστε επί πλέον   με τις φαντασιώσεις του Ερντογάν που μας κοστίζουν ενέργεια και δαπάνες, και που προσθέτουν ανασφάλεια κι αγανάκτηση στο καθημερινό βάσανο της ζωής μας!

Πώς μπορείς να προσπεράσεις  τη ζωή του φίλου σου που καταστράφηκε χάνοντας την δουλειά του; Δεν γίνεται  να μη σε ακουμπήσει η δυστυχία που ξετυλίγεται, μέρα με τη μέρα και ώρα με την ώρα, των συνανθρώπων σου που υποφέρουν από τον αόρατο εισβολέα! Δεν βρίσκω λύση και πρόταση,  όμως μου έρχεται στο νου το παιγνίδισμα των δύο ποιητών που παίζουν με την θλίψη και την ελπίδα, του Κ. Χατζόπουλου και της Ρίτας Β, που σου δίνουν προοπτική, σε  ανεβάζουν χαρίζοντάς σου την γλυκιά αναμονή της  προσδοκίας!

Κ. Χατζόπουλος

Κι αν τριγύρω βογγά, κι αν ψηλά συννεφιάζει

Κάπου ο ήλιος σε κάποιο γιαλό θα γελά…

Ρίτα Β.

Θα σε βρω στο γιαλό που θα λάμπεις αχτίδα

Και θα δύσω εκεί τη νεκρήν ερημιά μου  

-----------------------------------------------------------

Τον θλιμμένο σκοπό της ψυχής μου κηλίδα             

 Με το γέλιο τ’ αφρού σου στο κύμα ν’ αλλάξω.

                                                                            Γ.Β