ΛΕΓΡΑΙΝΑ Ο6-Ο2-2020
ΟΥΤΕ
Ο ΘΕΟΣ Ο ΙΔΙΟΣ
Το στριφογύριζα μέσα μου κι όλο
το ανέβαλα. Έπρεπε να πάω στο υποθηκοφυλακείο, μια ακόμη υποχρέωση για το κτηματολόγιο, αφού δεν έχει τελειωμό το
μαρτύριο της προσκόμισης εγγράφων,
αντιγράφων συμβολαίων, και του κόσμου το χαρτομάνι! Όμως έτσι είναι σωστό και
πρέπει να ανταποκριθούμε όλοι, χωρίς αγανάκτηση και νευράκια, στις απαιτήσεις
της πολιτείας.
Κάθε φορά που μου έρχεται εκείνο το άχαρο κιτρινιάρικο χαρτί, που γράφει στην κορυφή του Δημοκρατία τής Ελλάδας, με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι κι ένα φούντωμα στο κεφάλι. Τί στην ευχή θέλουνε πάλι! Και συμβόλαια προσκόμισα, και χάρτες, σχεδιαγράμματα, τοπογραφικά, έγγραφα, αεροφωτογραφίες κι ό,τι μου ζητήσανε και μια και δύο φορές! Το καινούργιο χαρτί έγραφε, πρέπει, πρέπει, και ξανά πρέπει να «προσκομιστούν περαιτέρω τίτλοι ιδιοκτησίας» για το κομμάτι γής που είχε αγοράσει ο πεθερός μου στα Λεγραινά το 1957 και κληρονόμησε η κόρη του το 1962.Το «κληροτεμάχιο», έτσι το λένε σήμερα, είχε νόμιμα μεταβιβαστεί, από όσα γνωρίζω, από τον Σουνιέα στον Αζηνιαία, (πρώτοι κάτοικοι του Σουνίου) κι από αυτόν το απέκτησε ο Πεισίστρατος που το ακριβοπλήρωσε με «Λαυρεωτικές Γλαύκες», το τότε νέο του δυνατό ασημένιο νόμισμα, από τα μεταλλεία Λαυρίου! Μετά το κληρονόμησαν τα παιδιά του, ο Ιππίας κι ο Ίππαρχος. Στην συνέχεια το συναντάμε στην ιδιοκτησία του Πάτροκλου, ναυάρχου του Πτολεμαίου Λυγίδου, μαζί με το νησάκι που πήρε και το όνομα του, «Πάτροκλος», απέναντι από το σπίτι μου, το σημερινό δηλαδή Γαϊδουρονήσι! Ακόμη κι ο Αντίγονος Γονατάς έγινε κάποιο φεγγάρι ιδιοκτήτης του. Μεσολάβησαν οι Πελοποννησιακοί πόλεμοι κι αργότερα εμφανίζεται από κληρονομιά στα 4 παιδιά του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Το μετασυναντάμε στην ιδιοκτησία πια της Μονής Πεντέλης, από δωρεά, όπως κι η μισή Ελλάδα! Εγώ προσκόμισα τους τίτλους ιδιοκτησίας που διέθετα, γνωρίζοντας οοόλους τους μακαρίτες προγενέστερους κληροτεμαχιούχους ιδιοκτήτες μέχρι και σήμερα! Όμως το Κράτος είναι σοβαρό κι αυστηρό, δεν σηκώνει αντιρρήσεις και ναζάκια .Θέλει «όλους τους νόμιμους τίτλους ιδιοκτησίας και περαιτέρω στοιχεία». Πρωί, πρωί λοιπόν, παρέα με τη γυναίκα μου, ξεκινήσαμε για το υποθηκοφυλακείο, της Κερατέας που ανήκουν τα Λεγραινά, για να προμηθευτούμε τα «περαιτέρω στοιχεία!» Με καλή διάθεση και κρύα ανέκδοτα στο δρόμο, για να χαλαρώσουμε, φτάσαμε στον προορισμό μας! Η εξυπηρέτηση άριστη και γρήγορη. Σαν πήγαμε όμως για την παραλαβή των αντιγράφων των συμβολαίων μας, από την προϊσταμένη ζητήθηκαν Μεγαρόσημα για κάθε σελίδα - σύμφωνα με το άρθ. 42 του νόμου 4446Ι2016. Τί είναι πάλι τούτο το Μεγαρόσημο; Μήπως πρόκειται να χτιστεί κανένα μέγαρο και ζητούν τον οβολό μας; Απ’ ότι ξέρω όμως, στην δεκαετία της συμφοράς που περάσαμε και περνούμε, το κράτος απέκτησε χιλιάδες ακίνητα πάσης δόμησης! Εργοστάσια, μαγαζιά, σπίτια, τροχόσπιτα, παράγκες, ρετιρέ, γκαρσονιέρες, βίλες, πολυκατοικίες, μέγαρα, από κατασχέσεις άμοιρων πολιτών, που μετά τη «χρηστή διοίκηση του κράτους» κατάντησαν από νοικοκυραίοι, κυνηγημένοι οφειλέτες! ΟΙ σκέψεις μου διακόπηκαν με το σκούντημα της Πόπης. « Βρες Μεγαρόσημα!» Και πού να τα βρω εγώ; Με τα Μέγαρα ποτέ δεν είχα παρτίδες, εκτός από την τοποθεσία που πέρασα κάνα δύο φορές. Ας είναι, ζυγώνω τον ευγενικό υπάλληλο και τον ρωτώ: «Πού θα βρω Μεγαρόσημα;» Μου απαντά: «Σε Δημόσιο Ταμείο». Και ξαναρωτώ: «Υπάρχει κάποιο στην περιοχή, εσείς δεν διαθέτετε;» «Όχι, ούτε εμείς, ούτε ολόκληρη η Κερατέα». Αγανάκτησα, Γ….ώ το Κερατό μου, πού θα τα βρω; «Το κοντινότερο σημείο» μου λέει ο ευγενικός υπάλληλος, «είναι σε ένα βιβλιοπωλείο κάπου στο Λαύριο». «Μάλιστα, προλαβαίνω να πάω;» «Δεν ξέρω, εμείς πάντως στη μία και μισή κλείνουμε, κάντε τα κουμάντα σας». Κοιτιόμαστε με τη γυναίκα μου, μας παίρνει δεν μας παίρνει ο χρόνος, μα το αποφασίζουμε. Παράτολμοι δεν υπήρξαμε ποτέ, αλλά ένα Ράλι αξίζει να το ζήσουμε!! Γκαζώνουμε για Λαύριο και μετά από αρκετή ώρα επιθετικής οδήγησης, φτάνουμε στο Λαυρεωτικό βιβλιοπωλείο. Σαν τρελός, με την ψυχή στο στόμα ζητώ κι αποκτώ τα Μεγαρόσημα! Φουλ επιστροφή για Κερατέα. Ευτυχώς προφτάσαμε και με τα πολύτιμα χαρτιά επιστρέφουμε σπίτι. Πάνω στο ουφ, πάει κι αυτό, το κιτρινιάρικο αντιπαθητικό χαρτί χτυπάει και πάλι! Απαιτούνται δυο συμβόλαια ακόμη! Στωικά το δέχομαι κι αυτό το πλήγμα! Όμως, το πρόβλημά μου είναι ότι δεν ξέρω πόσες σελίδες θα έχει το καθένα για να προαγοράσω τα «καταραμένα» Μεγαρόσημα! Σκιάζομαι και με τρομάζει ένα δεύτερο Ράλι! Στον προβληματισμό μου επάνω, ακούω τη γνωστή μου φωνή του χάους: «Εκεί μωρέ θα κωλώσεις!!» Ενθαρρυμένος ξεκινώ με ορμή αναλογιζόμενος όμως, πως όχι ο Τσίπρας, όχι ο (Γιάνης με ένα Ν), όχι ο Μητσοτάκης, αλλά κι ο Θεός ο ίδιος να γίνει κυβερνήτης μας, δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει το Ελληνικό κράτος, ΚΡΑΤΟΣ!
Κάθε φορά που μου έρχεται εκείνο το άχαρο κιτρινιάρικο χαρτί, που γράφει στην κορυφή του Δημοκρατία τής Ελλάδας, με πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι κι ένα φούντωμα στο κεφάλι. Τί στην ευχή θέλουνε πάλι! Και συμβόλαια προσκόμισα, και χάρτες, σχεδιαγράμματα, τοπογραφικά, έγγραφα, αεροφωτογραφίες κι ό,τι μου ζητήσανε και μια και δύο φορές! Το καινούργιο χαρτί έγραφε, πρέπει, πρέπει, και ξανά πρέπει να «προσκομιστούν περαιτέρω τίτλοι ιδιοκτησίας» για το κομμάτι γής που είχε αγοράσει ο πεθερός μου στα Λεγραινά το 1957 και κληρονόμησε η κόρη του το 1962.Το «κληροτεμάχιο», έτσι το λένε σήμερα, είχε νόμιμα μεταβιβαστεί, από όσα γνωρίζω, από τον Σουνιέα στον Αζηνιαία, (πρώτοι κάτοικοι του Σουνίου) κι από αυτόν το απέκτησε ο Πεισίστρατος που το ακριβοπλήρωσε με «Λαυρεωτικές Γλαύκες», το τότε νέο του δυνατό ασημένιο νόμισμα, από τα μεταλλεία Λαυρίου! Μετά το κληρονόμησαν τα παιδιά του, ο Ιππίας κι ο Ίππαρχος. Στην συνέχεια το συναντάμε στην ιδιοκτησία του Πάτροκλου, ναυάρχου του Πτολεμαίου Λυγίδου, μαζί με το νησάκι που πήρε και το όνομα του, «Πάτροκλος», απέναντι από το σπίτι μου, το σημερινό δηλαδή Γαϊδουρονήσι! Ακόμη κι ο Αντίγονος Γονατάς έγινε κάποιο φεγγάρι ιδιοκτήτης του. Μεσολάβησαν οι Πελοποννησιακοί πόλεμοι κι αργότερα εμφανίζεται από κληρονομιά στα 4 παιδιά του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Το μετασυναντάμε στην ιδιοκτησία πια της Μονής Πεντέλης, από δωρεά, όπως κι η μισή Ελλάδα! Εγώ προσκόμισα τους τίτλους ιδιοκτησίας που διέθετα, γνωρίζοντας οοόλους τους μακαρίτες προγενέστερους κληροτεμαχιούχους ιδιοκτήτες μέχρι και σήμερα! Όμως το Κράτος είναι σοβαρό κι αυστηρό, δεν σηκώνει αντιρρήσεις και ναζάκια .Θέλει «όλους τους νόμιμους τίτλους ιδιοκτησίας και περαιτέρω στοιχεία». Πρωί, πρωί λοιπόν, παρέα με τη γυναίκα μου, ξεκινήσαμε για το υποθηκοφυλακείο, της Κερατέας που ανήκουν τα Λεγραινά, για να προμηθευτούμε τα «περαιτέρω στοιχεία!» Με καλή διάθεση και κρύα ανέκδοτα στο δρόμο, για να χαλαρώσουμε, φτάσαμε στον προορισμό μας! Η εξυπηρέτηση άριστη και γρήγορη. Σαν πήγαμε όμως για την παραλαβή των αντιγράφων των συμβολαίων μας, από την προϊσταμένη ζητήθηκαν Μεγαρόσημα για κάθε σελίδα - σύμφωνα με το άρθ. 42 του νόμου 4446Ι2016. Τί είναι πάλι τούτο το Μεγαρόσημο; Μήπως πρόκειται να χτιστεί κανένα μέγαρο και ζητούν τον οβολό μας; Απ’ ότι ξέρω όμως, στην δεκαετία της συμφοράς που περάσαμε και περνούμε, το κράτος απέκτησε χιλιάδες ακίνητα πάσης δόμησης! Εργοστάσια, μαγαζιά, σπίτια, τροχόσπιτα, παράγκες, ρετιρέ, γκαρσονιέρες, βίλες, πολυκατοικίες, μέγαρα, από κατασχέσεις άμοιρων πολιτών, που μετά τη «χρηστή διοίκηση του κράτους» κατάντησαν από νοικοκυραίοι, κυνηγημένοι οφειλέτες! ΟΙ σκέψεις μου διακόπηκαν με το σκούντημα της Πόπης. « Βρες Μεγαρόσημα!» Και πού να τα βρω εγώ; Με τα Μέγαρα ποτέ δεν είχα παρτίδες, εκτός από την τοποθεσία που πέρασα κάνα δύο φορές. Ας είναι, ζυγώνω τον ευγενικό υπάλληλο και τον ρωτώ: «Πού θα βρω Μεγαρόσημα;» Μου απαντά: «Σε Δημόσιο Ταμείο». Και ξαναρωτώ: «Υπάρχει κάποιο στην περιοχή, εσείς δεν διαθέτετε;» «Όχι, ούτε εμείς, ούτε ολόκληρη η Κερατέα». Αγανάκτησα, Γ….ώ το Κερατό μου, πού θα τα βρω; «Το κοντινότερο σημείο» μου λέει ο ευγενικός υπάλληλος, «είναι σε ένα βιβλιοπωλείο κάπου στο Λαύριο». «Μάλιστα, προλαβαίνω να πάω;» «Δεν ξέρω, εμείς πάντως στη μία και μισή κλείνουμε, κάντε τα κουμάντα σας». Κοιτιόμαστε με τη γυναίκα μου, μας παίρνει δεν μας παίρνει ο χρόνος, μα το αποφασίζουμε. Παράτολμοι δεν υπήρξαμε ποτέ, αλλά ένα Ράλι αξίζει να το ζήσουμε!! Γκαζώνουμε για Λαύριο και μετά από αρκετή ώρα επιθετικής οδήγησης, φτάνουμε στο Λαυρεωτικό βιβλιοπωλείο. Σαν τρελός, με την ψυχή στο στόμα ζητώ κι αποκτώ τα Μεγαρόσημα! Φουλ επιστροφή για Κερατέα. Ευτυχώς προφτάσαμε και με τα πολύτιμα χαρτιά επιστρέφουμε σπίτι. Πάνω στο ουφ, πάει κι αυτό, το κιτρινιάρικο αντιπαθητικό χαρτί χτυπάει και πάλι! Απαιτούνται δυο συμβόλαια ακόμη! Στωικά το δέχομαι κι αυτό το πλήγμα! Όμως, το πρόβλημά μου είναι ότι δεν ξέρω πόσες σελίδες θα έχει το καθένα για να προαγοράσω τα «καταραμένα» Μεγαρόσημα! Σκιάζομαι και με τρομάζει ένα δεύτερο Ράλι! Στον προβληματισμό μου επάνω, ακούω τη γνωστή μου φωνή του χάους: «Εκεί μωρέ θα κωλώσεις!!» Ενθαρρυμένος ξεκινώ με ορμή αναλογιζόμενος όμως, πως όχι ο Τσίπρας, όχι ο (Γιάνης με ένα Ν), όχι ο Μητσοτάκης, αλλά κι ο Θεός ο ίδιος να γίνει κυβερνήτης μας, δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει το Ελληνικό κράτος, ΚΡΑΤΟΣ!
Γ.Β
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε ελεύθερα την άποψή σας !