Γιάννης Βελιώτης : ΟΤΙ ΑΚΟΥΩ ΟΤΙ ΒΛΕΠΩ ΟΤΙ ΝΟΙΩΘΩ Ν0 4

 Λεγραινά 15-12-17 

                                       ΛΑΠΤΟΠ

Πολύ περίεργα πράγματα συνέβαιναν στο σπίτι μου πριν από καμπόσα χρόνια , κάθε απόγευμα έβλεπα την γυναίκα μου, μα  και την εγγονή μου, να ανοίγουν μπροστά τους μια  συσκευή σαν μικρή  λατέρνα. Διαπίστωνα δε, πως με μεγάλη  αφοσίωση μπροστά στην συσκευή , άλλοτε  γελούσαν, κάποτε  θύμωναν και άλλες φορές  αγανακτούσαν.
Περίεργος εγώ από τη φύση μου, τις παρατηρούσα με προσοχή  και διαπίστωνα πως μέσα μου υπέβοσκε  μια μικρή ζήλια ,αφού με παραμέρισαν και δεν είχαν ανάγκη πια ούτε από τις ιστορίες μου, ούτε απ τα καλαμπούρια μου, μήτε τα ανέκδοτα μου .  Αφοσιωμένες στις μικρές λατέρνες άλλαζαν εκφράσεις κάθε λίγο. Σιγά μην άφηνα το θέμα να περάσει έτσι, παρακολούθησα την σατανική μηχνή και θέλησα  να αντεπιτεθώ γιατί βλέπεις, με μάγεψαν και κείνα τα φαρδιά ακουστικά, μου θύμιζαν πιλότο και γουστάριζα πολύ να τα φορέσω. Χωρίς καθυστέρηση  αποτάθηκα στην ανιψιά μου, τον τεχνικό μου σύμβουλο, την Ανθούλα, για να ενημερωθώ και να  με κατατοπίσει πως θα  μπορούσα κ’ εγώ να μπω σ’ αυτόν τον μαγικό κόσμο! Ω, του θαύματος είδε φαίνετε την λαχτάρα στα μάτια μου και μου χάρισε το παλιό της ΛΑΠΤΟΠ έτσι μου το καμπάνισε. Κάθισα απέναντι και το χάζευα,  περίμενα  να γελάσω, να θυμώσω, να αγανακτήσω, έστω ρε αδερφέ! Μα αυτό τίποτα, βουβό μου  έδειχνε ένα μαυροπίνακα, τον άβακα πού μου θύμιζε τα παιδικά μου χρόνια. Πάλι βοήθεια από την Ανθή και να μπροστά μου πολύχρωμη και λαμπερή η λέξη GOOGLE.Μεγάλη η χαρά μου μα δεν με έφτανε αυτό, ήθελα   και εγώ  συγκινήσεις  γέλια, θυμούς, τσαντίλες.  Η Ράνια  η εγγονή μου, έκανε καλή δουλειά  με την ανείπωτη υπομονή της, με βούτηξε για τα καλά στον  κόσμο του διαδικτύου! Τώρα πια  καμάρι και περηφάνια ένοιωθα, μπροστά στους άσχετους φίλους μου , πού τους κογιονάριζα πετώντας δήθεν αδιάφορα με προσποιητή φυσικότητα  λέξεις , πού δεν γνώρισαν ποτέ  στη ζωή τους ! Γκούγκλαρα, σερφάρισα στο ιντερνέτ,  έκανα τσάτ, ντάουνλοντ και όσα προσπαθούσα να θυμηθώ απ την διδασκαλία , δεν ήξερα  βέβαια  την ορμήνια τους, μα  λάτρευα να τις ξεφουρνίζω μπροστά τους  και μετά συμπλήρωνα, πώς έστειλα ΙΜΕΙΛ ,στον Τόλη, στην Δήμητρα, την Ρένα, τον Λάκη,  και φούσκωνα σαν Παγώνι! Αχ, θεέ μου και τι δεν γνώρισα στην στράτα της ζωής μου, μα να καταλήξω αχτύπητος ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡΑΣ! Ε! Αυτό ξεπέρνα κάθε φαντασία  μου, ευτυχώς που υπάρχει λίγη  ακόμα! Άντε και χάκερ μου εύχομαι.-

                                                                   ΓΙΑΝ.ΒΕΛ